Je bent kostbaar... Omdat gij kostbaar zijt in mijn ogen en hooggeschat en Ik u liefheb. (Jesaja 43:4) Verrassing... Maar, gelijk geschreven staat: Wat geen oog heeft gezien en geen oor heeft gehoord en wat in geen mensenhart is opgekomen, al wat God heeft bereid voor degenen, die Hem liefhebben. (1 Cor. 2:9) Jij bent een parel... Getuigenis Ton Toen ik op 1ste Paasdag 2001 mijn kinderen vertelde, dat ik graag gedoopt wilde worden, was hun eerste reactie: waarom opnieuw dopen, je bent toch al gedoopt? Mary's zoon was mij voor met het antwoord en legde het hen op een zeer correcte wijze uit. Inderdaad was ik als baby gedoopt in de Vrije Evangelische Gemeente te Apeldoorn en heb ik daar op 18de jarige leeftijd geloofsbelijdenis gedaan. Ik ben dus christelijk opgevoed. Tot ongeveer 1994 ben ik ook altijd erg actief bij het kerkelijk leven betrokken geweest. Vanaf mijn 15de jaar was ik kerkorganist bij de Vrije Evangelische Gemeente in Apeldoorn. Tussen mijn 17de en 24ste levensjaar was ik lid van het VEJO-Combo Apeldoorn, een zeer actieve jongeren zang- en muziekgroep, waarmee we in Nederland, Duitsland en Belgiė meewerkten aan kerkdiensten, koffiebars, jeugddiensten en evangelisatie samenkomsten; werkelijk een fantastische tijd ! Maar toch………… Later ben ik een actief lid geweest van diverse Evangelisatie commissies en interkerkelijke Activiteitencommissies. Je kunt dus met een gerust hart zeggen, dat ik het geloven in God als kind wel heb mee gekregen. Maar toch…………….. Toch miste ik iets, als ik nu terug kijk. Ongeveer in 1994 – de reden waarom moet ik jullie schuldig blijven – heb ik de kerk vaarwel gezegd, eerlijk gezegd heb ik toen mijn hele vroegere leven laten vallen en ben vele waardevolle zaken, zoals mijn kinderen, vriendschappen en mijzelf gaan verwaarlozen. Totdat ik eind december 2000 door een aantal oorzaken diep in de put raakte, zo diep zelfs, dat ik geen uitweg meer zag, me zelfs af ging vragen, wat de zin van het leven nog langer was. Wat wilde ik verder met mijn leven? Wilde ik op de oude voet nog wel doorgaan? Ik zat diep in de put, zo diep zelfs, dat ik mij tussen Kerst en de jaarwisseling zwaar overspannen ziek meldde bij mijn werkgever. Ik zat helemaal vast, zag het niet meer zitten, wist niet meer hoe verder, zonderde mij sociaal gezien helemaal af. Ik was zelfs zover heen, dat ik heel serieus overwoog mij met de auto met grote snelheid tegen een boom ofzo te pletter te rijden. In die gemoedstoestand belandde ik op het internet en vandaar in een chatbox na MSN onder de categorie Leeftijdgenoten. Ik zat er dagelijks uren achter, dat was nog slechts mijn venster naar de wereld en mijn leven ging zich concentreren op die computer. Vooral 1 chatter sprak mij enorm aan: de chatnaam was Sunbeampje (nu heet zij SanZanna777); in het begin had ik zelf niet eens in de gaten, hoezeer zij mij aansprak, zozeer zat ik met mijzelf in de knoei. Maar toch…….. Elke dag weer wachtte ik in volle spanning, totdat zij weer online kwam. Haar gesprekken waren fijn en gaven mij een speciaal gevoel van begrepen te worden, er werd zowaar naar me geluisterd en ik kreeg goede adviezen en antwoorden, niet alleen van haar, maar ook van vele anderen in die chatbox. Mijn gemoedstoestand viel op, men wilde, dat ik bleef komen en praten, zodoende werd dus die computer belangrijk in mijn leven. Na ongeveer 2 a 3 weken kwam ik er – door een e-mailtje van een van die chatters – achter wat mijn gevoelens waren en hoe diep die gevoelens inmiddels voor deze Sunbeampje waren geworden. Ik besloot in te gaan op het advies, dat ik kreeg om haar een e-mailtje te sturen; na een aantal telefoongesprekken met haar heb ik dan de stoute schoenen aangetrokken. Eind januari 2001 heb ik haar op een dinsdagavond gebeld en gevraagd of ik langs mocht komen. Ze vond het goed maar ze kreeg helaas voor haar van mij geen kans meer om af te maken wat ze wilde zeggen: namelijk dat de ontmoeting plaats zou vinden op neutraal terrein, dus ergens in een restaurant met een kopje koffie. Ik ben toen dus laagvliegend vanuit Lelystad naar Amersfoort gereden. Op het moment, dat Mary – want zij was die chatter – haar voordeur voor mij opende, sloeg de bliksem bij mij in en zette mijn hart in vuur en vlam. Ondanks dat het dus geen neutraal terrein was geworden, hebben we die avond tot diep in de nacht met elkaar gepraat, mijn ziel en zaligheid heb ik bij haar op tafel gelegd en telkens weer bleek, dat onze belangstelling naar zoveel gemeenschappelijke dingen uitging en dat ook zij de bliksem heeft voelen inslaan. Onze gevoelens waren dus wederzijds. Mary nam mij mee naar de Pinkstergemeente in Amersfoort, waar ik met zoveel warmte en liefde werd opgevangen, dat ik er stil van werd. Ik ging met haar mee – als ik niet hoefde te werken – naar de bijbelstudies en begon mij steeds meer af te vragen of God een speciale bedoeling met mij had door Mary op mijn pad te zetten, door mij steeds weer opnieuw mijn lijfspreuk uit 1 Cor. 13 voor ogen te zetten: ”Zo blijven dan Geloof, Hoop en liefde, deze drie, maar de meeste van deze is de liefde ”. Ik probeerde mij te verzetten tegen dat gevoel diep weg in mij, tegen die roepende stem, ik wilde zelf de controle over mijn leven houden, wilde alles zelf doen en beslissen, ik vocht er tegen, maar…......…… ik verloor dat gevecht. Op zondag 1 april 2001 ben ik huilend uit de dienst gelopen, ik kon mijzelf er niet toe brengen naar voren te lopen en mijzelf compleet over te geven aan God en Jezus te aanvaarden als mijn Verlosser, als mijn Heiland. Op het toilet en later in de gang heb ik mijn ziel uit mijn lichaam gehuild. Mary en 1 van de oudsten hebben mij toen meegenomen naar een kantoortje en daar hebben we samen gepraat en gebeden. Die dag heb ik mij overgegeven aan Jezus, na die dag wilde ik nog maar een ding en dat was mijn leven in handen geven van de enige levende God. Ik was eindelijk THUIS gekomen. De week erna heb ik veel en diep nagedacht, gebeden en met Mary gesproken en het besluit genomen, dat ik heel erg graag opnieuw maar nu als een volwassene - gedoopt wilde worden, dat ik ten overstaan van de hele gemeente, maar bovenal tegenover God wilde belijden, dat ik Jezus wilde aanvaarden als mijn Verlosser en Hem wilde volgen. Op zondag 20 mei 2001 stond ik op het podium van de Pinkstergemeente Immanuel in Amersfoort om me opnieuw te laten dopen, ik was er voor mijn gevoel helemaal klaar voor. Ik heb daar toen mijn oude zondige leven afgeworpen en ben een nieuw leven begonnen met Jezus als mijn Leidsman. Samen met de onvoorstelbaar grote liefde van Jezus en samen met mijn liefde voor Mary en haar liefde voor mij wilde ik verder. Op diezelfde zondag 20 mei 2001 hebben Mary en ik ons verloofd. Donderdag 14 februari 2002 zijn wij getrouwd en hebben wij God's zegen afgesmeekt over ons huwelijk. Oh - heel eerlijk - het is niet allemaal zo gemakkelijk gegaan als het soms mocht lijken - er is strijd geweest, er zijn problemen van allerlei aard geweest, die overwonnen moesten en nog steeds moeten worden vaak is die strijd er nog wel - vaak ben ik heel emotioneel ook in de diensten (sommigen van u weten dat), maar ik ben ervan overtuigd, dat de Heilige Geest in mij werkt en dat God mij in mijn hart gegeven heeft, dat ik hier jullie dit alles moet vertellen. Op onze levensreis kunnen we geen van allen ontkomen aan de donkere tijden, wanneer de kleur uit ons leven verdwijnt, wanneer alles overschaduwd wordt door pijn, angst, verdriet of een gevoel van machteloosheid. Maar, zoals er altijd weer een nieuwe dag aanbreekt, zo komt er ook een moment, waarop de duisternis optrekt en het leven weer licht en kleurrijk wordt. Nadat Mary en ik een tijdje heel weinig op het internet hadden gedaan, kregen wij op een zondagmorgen na de dienst van 3 verschillende mensen in onze gemeente - onafhankelijk van elkaar - te horen, dat zij ons moesten vertellen, dat wij moesten gaan evangeliseren op het internet. Nu zijn mijn vrouw en ik dus actief met evangeliseren op het internet en zijn wij - na in 2002 gestart te zijn met een MSN- community - nu webmasters van het internationale online evangelisatie magazine "in Gods veilige handen" met in totaal 8 talen en bezoek uit meer dan 89 verschillende landen uit de gehele wereld. Wij mochten reeds op diverse plaatsen onze getuigenissen geven; uiteraard in onze thuisgemeente en enkele gemeenten hier in Nederland, o.a. in de Evangelikale Gemeinde in Schruns in Oostenrijk, in de Freie Christengemeinde in Bad Tölz in Beieren (Zuid-Duitsland), bij de EO-radio, bij omroep Max op TV en natuurlijk op diverse plaatsen op internet. Toen ik eens op mijn werk in mijn bijbels dagboekje “Jezus spreekt” het stukje voor die dag las, trof mij dit heel erg, zo kwam dit overeen met de situatie en de gevoelens, die wij vaak hebben met betrekking tot de chatbox en die woorden wil ik graag met u allen delen. Er staat boven: Deel alles. Het werk van de Geest gebeurt in stilte. Reeds trekt de Liefde anderen tot je. Beschouw allen die komen, als door Mij gezonden en heet hen hartelijk welkom. Het zal je verbazen, wat ik allemaal voor je heb uitgedacht. Verwelkom allen, die bij jullie komen met de liefde van je hart. Jij zult misschien niet zien, wat er gebeurt. Vandaag hebben ze je wellicht niet nodig. Morgen misschien wel. Het kan zijn, dat Ik je vreemde bezoekers stuur. Zorg ervoor, dat iedereen graag terug wil komen. Niemand, die je bezoekt, mag het gevoel krijgen niet welkom te zijn. Deel je liefde, je blijdschap, je geluk, je tijd, je eten, graag met allen. Wonderen zullen er dan plaatsvinden. Nu zie je het alles slechts in knop - de pracht van de open bloem is niet te beschrijven. Liefde, blijdschap, vrede, in rijke overvloed – alleen: geloof ! Deel liefde uit en alles wat je kunt met een blij hart en met milde hand. Gebruik al wat je maar kunt voor anderen, en dan zullen er talloze goederen en zegeningen voor terug komen. Tot zover mijn bijbels dagboekje. Daarom geloof en voel ik, dat God ons met een bedoeling en voor Zijn doel naar het internet heeft gebracht en ik voel dan ook steeds weer, dat dit werk op internet zonder de steun en het gebed van anderen - van onze achterban - van de gemeente - niet mogelijk is. We hebben elkaar nodig, elkaar's steun, elkaar's gebed, maar bovenal hebben wij de zegen van onze hemelse Vader nodig, zonder God's steun zijn we niets. Zonder de kracht van God, zonder de helpende en zegenende Vaderhand van onze machtige Vader in de hemel wordt dit werk onmogelijk en te zwaar voor ons. Zonder God's wijsheid om ons de woorden in ons hart te geven, lukt het niet. Daarom frappeerde mij die tekst uit mijn bijbels dagboekje mij ook zo. Laten we elkaar steunen, elkaar de helpende hand bieden, maar bovenal God vragen ons te helpen, te steunen en te zegenen. Want : Als twee van u op de aarde iets eenparig zullen begeren, zal het hun ten deel vallen van Mijn Vader, die in de hemel is. Want waar twee of drie vergaderd zijn in Mijn Naam, daar ben Ik in hun midden. Zo zegt de Here. Jullie zien dus, dat God mijn leven de afgelopen jaren volledig op z'n kop heeft gezet en heel eerlijk gezegd: ik vind het nog steeds fantastisch! TON NOTE : Note : (c) copyright Ton zonder uitdrukkelijke toestemming van betrokkene is het niet toegestaan dit getuigenis over te nemen. In Gods Veilige Handen