Je bent kostbaar...
Omdat gij kostbaar zijt in
mijn ogen en hooggeschat
en Ik u liefheb.
(Jesaja 43:4)
Verrassing...
Maar, gelijk geschreven
staat: Wat geen oog heeft
gezien en geen oor heeft
gehoord
en wat in geen mensenhart
is opgekomen, al wat God
heeft bereid voor degenen,
die Hem liefhebben.
(1 Cor. 2:9)
Jij bent een parel...
Getuigenis Ton
Toen ik op 1ste Paasdag 2001 mijn
kinderen vertelde, dat ik graag
gedoopt wilde worden, was hun
eerste reactie: waarom opnieuw
dopen, je bent toch al gedoopt?
Mary's zoon was mij voor met het
antwoord en legde het hen op een
zeer correcte wijze uit.
Inderdaad was ik als baby gedoopt
in de Vrije Evangelische Gemeente
te Apeldoorn en heb ik daar op
18de jarige leeftijd geloofsbelijdenis
gedaan.
Ik ben dus christelijk opgevoed.
Tot ongeveer 1994 ben ik ook altijd erg actief bij het
kerkelijk leven betrokken geweest.
Vanaf mijn 15de jaar was ik kerkorganist bij de Vrije
Evangelische Gemeente in Apeldoorn.
Tussen mijn 17de en 24ste levensjaar was ik lid van het
VEJO-Combo Apeldoorn, een zeer actieve jongeren zang-
en muziekgroep, waarmee we in Nederland, Duitsland en
Belgiė meewerkten aan kerkdiensten, koffiebars,
jeugddiensten en evangelisatie samenkomsten; werkelijk
een fantastische tijd !
Maar toch…………
Later ben ik een actief lid geweest van diverse
Evangelisatie commissies en interkerkelijke
Activiteitencommissies.
Je kunt dus met een gerust hart zeggen, dat ik het geloven
in God als kind wel heb mee gekregen.
Maar toch……………..
Toch miste ik iets, als ik nu terug kijk.
Ongeveer in 1994 – de reden waarom moet ik jullie schuldig
blijven – heb ik de kerk vaarwel gezegd, eerlijk gezegd heb
ik toen mijn hele vroegere leven laten vallen en ben vele
waardevolle zaken, zoals mijn kinderen, vriendschappen en
mijzelf gaan verwaarlozen.
Totdat ik eind december 2000 door een aantal oorzaken
diep in de put raakte, zo diep zelfs, dat ik geen uitweg meer
zag, me zelfs af ging vragen, wat de zin van het leven nog
langer was.
Wat wilde ik verder met mijn leven?
Wilde ik op de oude voet nog wel doorgaan?
Ik zat diep in de put, zo diep zelfs, dat ik mij tussen Kerst en
de jaarwisseling zwaar overspannen ziek meldde bij mijn
werkgever.
Ik zat helemaal vast, zag het niet meer zitten, wist niet meer
hoe verder, zonderde mij sociaal gezien helemaal af.
Ik was zelfs zover heen, dat ik heel serieus overwoog mij
met de auto met grote snelheid tegen een boom ofzo te
pletter te rijden.
In die gemoedstoestand belandde ik op het internet en
vandaar in een chatbox na MSN onder de categorie
Leeftijdgenoten.
Ik zat er dagelijks uren achter, dat was nog slechts mijn
venster naar de wereld en mijn leven ging zich
concentreren op die computer.
Vooral 1 chatter sprak mij enorm aan: de chatnaam was
Sunbeampje (nu heet zij SanZanna777); in het begin had ik
zelf niet eens in de gaten, hoezeer zij mij aansprak, zozeer
zat ik met mijzelf in de knoei.
Maar toch……..
Elke dag weer wachtte ik in volle spanning, totdat zij weer
online kwam.
Haar gesprekken waren fijn en gaven mij een speciaal
gevoel van begrepen te worden, er werd zowaar naar me
geluisterd en ik kreeg goede adviezen en antwoorden, niet
alleen van haar, maar ook van vele anderen in die chatbox.
Mijn gemoedstoestand viel op, men wilde, dat ik bleef
komen en praten, zodoende werd dus die computer
belangrijk in mijn leven.
Na ongeveer 2 a 3 weken kwam ik er – door een e-mailtje
van een van die chatters – achter wat mijn gevoelens waren
en hoe diep die gevoelens inmiddels voor deze
Sunbeampje waren geworden.
Ik besloot in te gaan op het advies, dat ik kreeg om haar
een e-mailtje te sturen; na een aantal telefoongesprekken
met haar heb ik dan de stoute schoenen aangetrokken.
Eind januari 2001 heb ik haar op een dinsdagavond gebeld
en gevraagd of ik langs mocht komen.
Ze vond het goed maar ze kreeg helaas voor haar van mij
geen kans meer om af te maken wat ze wilde zeggen:
namelijk dat de ontmoeting plaats zou vinden op neutraal
terrein, dus ergens in een restaurant met een kopje koffie.
Ik ben toen dus laagvliegend vanuit Lelystad naar
Amersfoort gereden.
Op het moment, dat Mary – want zij was die chatter – haar
voordeur voor mij opende, sloeg de bliksem bij mij in en
zette mijn hart in vuur en vlam.
Ondanks dat het dus geen neutraal terrein was geworden,
hebben we die avond tot diep in de nacht met elkaar
gepraat, mijn ziel en zaligheid heb ik bij haar op tafel gelegd
en telkens weer bleek, dat onze belangstelling naar zoveel
gemeenschappelijke dingen uitging en dat ook zij de
bliksem heeft voelen inslaan.
Onze gevoelens waren dus wederzijds.
Mary nam mij mee naar de Pinkstergemeente in
Amersfoort, waar ik met zoveel warmte en liefde werd
opgevangen, dat ik er stil van werd.
Ik ging met haar mee – als ik niet hoefde te werken – naar
de bijbelstudies en begon mij steeds meer af te vragen of
God een speciale bedoeling met mij had door Mary op mijn
pad te zetten, door mij steeds weer opnieuw mijn lijfspreuk
uit 1 Cor. 13 voor ogen te zetten: ”Zo blijven dan Geloof,
Hoop en liefde, deze drie, maar de meeste van deze is de
liefde ”.
Ik probeerde mij te verzetten tegen dat gevoel diep weg in
mij, tegen die roepende stem, ik wilde zelf de controle over
mijn leven houden, wilde alles zelf doen en beslissen, ik
vocht er tegen, maar…......…… ik verloor dat gevecht.
Op zondag 1 april 2001 ben ik huilend uit de dienst
gelopen, ik kon mijzelf er niet toe brengen naar voren te
lopen en mijzelf compleet over te geven aan God en Jezus
te aanvaarden als mijn Verlosser, als mijn Heiland.
Op het toilet en later in de gang heb ik mijn ziel uit mijn
lichaam gehuild.
Mary en 1 van de oudsten hebben mij toen meegenomen
naar een kantoortje en daar hebben we samen gepraat en
gebeden.
Die dag heb ik mij overgegeven aan Jezus, na die dag
wilde ik nog maar een ding en dat was mijn leven in handen
geven van de enige levende God.
Ik was eindelijk THUIS gekomen.
De week erna heb ik veel en diep nagedacht, gebeden en
met Mary gesproken en het besluit genomen, dat ik heel
erg graag opnieuw maar nu als een volwassene - gedoopt
wilde worden, dat ik ten overstaan van de hele gemeente,
maar bovenal tegenover God wilde belijden, dat ik Jezus
wilde aanvaarden als mijn Verlosser en Hem wilde volgen.
Op zondag 20 mei 2001 stond ik op het podium van de
Pinkstergemeente Immanuel in Amersfoort om me opnieuw
te laten dopen, ik was er voor mijn gevoel helemaal klaar
voor.
Ik heb daar toen mijn oude zondige leven afgeworpen en
ben een nieuw leven begonnen met Jezus als mijn
Leidsman.
Samen met de onvoorstelbaar grote liefde van Jezus en
samen met mijn liefde voor Mary en haar liefde voor mij
wilde ik verder.
Op diezelfde zondag 20 mei 2001 hebben Mary en ik ons
verloofd.
Donderdag 14 februari 2002 zijn wij getrouwd en hebben wij
God's zegen afgesmeekt over ons huwelijk.
Oh - heel eerlijk - het is niet allemaal zo gemakkelijk
gegaan als het soms mocht lijken - er is strijd geweest, er
zijn problemen van allerlei aard geweest, die overwonnen
moesten en nog steeds moeten worden vaak is die strijd er
nog wel - vaak ben ik heel emotioneel ook in de diensten
(sommigen van u weten dat), maar ik ben ervan overtuigd,
dat de Heilige Geest in mij werkt en dat God mij in mijn hart
gegeven heeft, dat ik hier jullie dit alles moet vertellen.
Op onze levensreis kunnen we geen van allen ontkomen
aan de donkere tijden, wanneer de kleur uit ons leven
verdwijnt, wanneer alles overschaduwd wordt door pijn,
angst, verdriet of een gevoel van machteloosheid.
Maar, zoals er altijd weer een nieuwe dag aanbreekt, zo
komt er ook een moment, waarop de duisternis optrekt en
het leven weer licht en kleurrijk wordt.
Nadat Mary en ik een tijdje heel weinig op het internet
hadden gedaan, kregen wij op een zondagmorgen na de
dienst van 3 verschillende mensen in onze gemeente -
onafhankelijk van elkaar - te horen, dat zij ons moesten
vertellen, dat wij moesten gaan evangeliseren op het
internet.
Nu zijn mijn vrouw en ik dus actief met evangeliseren op het
internet en zijn wij - na in 2002 gestart te zijn met een MSN-
community - nu webmasters van het internationale online
evangelisatie magazine "in Gods veilige handen" met in
totaal 8 talen en bezoek uit meer dan 89 verschillende
landen uit de gehele wereld.
Wij mochten reeds op diverse plaatsen onze getuigenissen
geven; uiteraard in onze thuisgemeente en enkele
gemeenten hier in Nederland, o.a. in de Evangelikale
Gemeinde in Schruns in Oostenrijk, in de Freie
Christengemeinde in Bad Tölz in Beieren (Zuid-Duitsland),
bij de EO-radio, bij omroep Max op TV en natuurlijk op
diverse plaatsen op internet.
Toen ik eens op mijn werk in mijn bijbels dagboekje “Jezus
spreekt” het stukje voor die dag las, trof mij dit heel erg, zo
kwam dit overeen met de situatie en de gevoelens, die wij
vaak hebben met betrekking tot de chatbox en die woorden
wil ik graag met u allen delen.
Er staat boven: Deel alles.
Het werk van de Geest gebeurt in stilte. Reeds trekt de
Liefde anderen tot je. Beschouw allen die komen, als door
Mij gezonden en heet hen hartelijk welkom. Het zal je
verbazen, wat ik allemaal voor je heb uitgedacht.
Verwelkom allen, die bij jullie komen met de liefde van je
hart. Jij zult misschien niet zien, wat er gebeurt. Vandaag
hebben ze je wellicht niet nodig. Morgen misschien wel. Het
kan zijn, dat Ik je vreemde bezoekers stuur. Zorg ervoor, dat
iedereen graag terug wil komen. Niemand, die je bezoekt,
mag het gevoel krijgen niet welkom te zijn. Deel je liefde, je
blijdschap, je geluk, je tijd, je eten, graag met allen.
Wonderen zullen er dan plaatsvinden. Nu zie je het alles
slechts in knop - de pracht van de open bloem is niet te
beschrijven. Liefde, blijdschap, vrede, in rijke overvloed –
alleen: geloof ! Deel liefde uit en alles wat je kunt met een
blij hart en met milde hand. Gebruik al wat je maar kunt
voor anderen, en dan zullen er talloze goederen en
zegeningen voor terug komen.
Tot zover mijn bijbels dagboekje.
Daarom geloof en voel ik, dat God ons met een bedoeling
en voor Zijn doel naar het internet heeft gebracht en ik voel
dan ook steeds weer, dat dit werk op internet zonder de
steun en het gebed van anderen - van onze achterban - van
de gemeente - niet mogelijk is.
We hebben elkaar nodig, elkaar's steun, elkaar's gebed,
maar bovenal hebben wij de zegen van onze hemelse
Vader nodig, zonder God's steun zijn we niets.
Zonder de kracht van God, zonder de helpende en
zegenende Vaderhand van onze machtige Vader in de
hemel wordt dit werk onmogelijk en te zwaar voor ons.
Zonder God's wijsheid om ons de woorden in ons hart te
geven, lukt het niet.
Daarom frappeerde mij die tekst uit mijn bijbels dagboekje
mij ook zo.
Laten we elkaar steunen, elkaar de helpende hand bieden,
maar bovenal God vragen ons te helpen, te steunen en te
zegenen.
Want : Als twee van u op de aarde iets eenparig zullen
begeren, zal het hun ten deel vallen van Mijn Vader, die in
de hemel is.
Want waar twee of drie vergaderd zijn in Mijn Naam, daar
ben Ik in hun midden. Zo zegt de Here.
Jullie zien dus, dat God mijn leven de afgelopen jaren
volledig op z'n kop heeft gezet en heel eerlijk gezegd: ik
vind het nog steeds fantastisch!
TON
NOTE :
Note :
(c) copyright Ton
zonder uitdrukkelijke toestemming van betrokkene is het
niet toegestaan dit getuigenis over te nemen.
In Gods Veilige Handen